Motywacja w praktyce (część 2 z 2)

Wielokrotnie widziałem w pracy z ludźmi, jak poznanie swojej Motywacji potrafi być jednym z najbardziej uwalniających momentów na ścieżce rozwoju.
Nie chodzi tu o intelektualne zrozumienie — ale o to subtelne, niemal fizyczne poczucie: „A więc dlatego tak widzę świat… dlatego tak czuję…dlatego tak funkcjonuję”
Jakby coś w środku nagle się rozluźniało, jakby opadła zasłona napięcia trzymanego przez całe życie.

Często spotykałem osoby, które przez lata terapii, warsztatów i pracy własnej próbowały „przezwyciężyć” pewne aspekty siebie — coś, co wydawało się blokadą, defektem czy źródłem stresu a nawet cierpienia.
A potem, kiedy odkrywały swoją prawdziwą Motywację, nagle widziały, że to, z czym walczyły, wcale nie było błędem, lecz wejściem do ich Daru.

Pamiętam kobietę, która przez całe życie mierzyła się z lękiem. Czuła go w każdej decyzji, w każdej relacji, nawet w ciele — jakby świat był zbyt intensywny. Lęk był dla niej czymś, co trzeba „przepracować”, „zrozumieć”, „rozpuścić”, „zintegrować”.
Kiedy odkryła, że jej Motywacją jest, coś się w niej zmieniło. Zrozumiała, że jej Dar nie polega na tym, by przestać się bać, lecz by widzieć zagrożenia, napięcia i niewidzialne energie, zanim jeszcze staną się widoczne dla innych. Że jej wrażliwość jest narzędziem ochrony — dla niej i dla jej bliskich. Od tego momentu lęk przestał być wrogiem. Stał się wewnętrznym kompasem. Nie paraliżował ale wskazywał.

Albo mężczyzna, który całe życie był krytykowany za to, że „za dużo myśli”, że „ciągle analizuje”. W relacjach słyszał, że jest zimny, w pracy – że jest zbyt sceptyczny. A on po prostu nie potrafił przyjąć niczego na ślepo. Gdy dowiedział się, że jego Motywacją jest Potrzeba, zrozumiał, że jego umysł nie jest przeszkodą — to jego Dar. On widzi, czego naprawdę potrzeba, co nie działa, gdzie brakuje sensu, co należy poprawić.
W jego przypadku „potrzeba” nie była brakiem, lecz wezwaniem do precyzji i klarowności. Tam, gdzie inni gubili się w chaosie, i nie widzieli tego co najważniejsze, on potrafił odnaleźć strukturę.

Albo osoba z Motywacją Nadzieja — która całe życie była postrzegana jako „naiwna”, „oderwana od rzeczywistości”. Próbowała się urealnić, zejść na ziemię, nauczyć twardego myślenia, bo od dziecka wszyscy jej powtarzali, że „życie to nie bajka”, że należy zawsze być gotowym na najgorsze. Aż w końcu zrozumiała, że jej Dar tkwi właśnie w tej zdolności do widzenia światła tam, gdzie inni widzą tylko ciemność.
Że to ona podnosi wibrację otoczenia samym sposobem widzenia świata — bez wysiłku, przez samą obecność.

Zdarzało mi się widzieć ludzi z Motywacją Wina, którzy latami próbowali zrzucić z siebie poczucie odpowiedzialności za innych. W momencie, gdy zrozumieli, że to ich naturalny mechanizm troski — że to nie neuroza, ale wewnętrzny impuls do naprawy świata, do przywracania harmonii — poczuli ulgę. Nie musieli już się z tego „leczyć”. Wystarczyło, że zaczęli żyć swoją winą w sposób dojrzały, zamieniając ją w mądrą odpowiedzialność i działania, które mają głębszy sens.

I wreszcie ludzie z Motywacją Pragnienie, którzy całe życie obwiniali się za „egoizm”, za to, że chcą więcej, że mają silną wolę i dążenie do działania, tworzenia i do mocy. Dopiero gdy zobaczyli, że to nie chciwość, lecz siła inicjowania zmian, zrozumieli, że to dzięki ich pragnieniu inni zaczynają widzieć, że można zrpbić więcej, głębiej, można działać odważniej, można realizować swoje marzenia, a nie je zakopywać jako nierealne.

Każda Motywacja ma swoje światło i swój cień. W cieniu jest niepokój, poczucie winy, lęk, wątpliwość, zbyt duża intensywność. Ale w świetle — to Dar, który daje światu unikalną perspektywę, inną od wszystkich.

Dlatego tak poruszające jest patrzeć, jak ktoś zaczyna widzieć siebie nie przez pryzmat problemu, błędu, ale przez pryzmat swojego prawdziwego JA. Jak zrozumienie jednej rzeczy — swojej Motywacji — potrafi zmienić całe życie: sposób, w jaki myślimy o sobie, o innych, o sensie naszego bycia tutaj.

Bo w końcu o to chodzi w całym Human Design — nie o naprawianie siebie, lecz o rozpoznanie, że nic nigdy nie było zepsute. Że to, co uznawaliśmy za trudne, że nasze największe wyzwania zawsze były naszą bramą do Darów i spełnienia.
Motywacja jest jednym z najczystszych sposobów, w jaki nasza świadomość przypomina nam, kim naprawdę jesteśmy.

Moje własne doświadczenie z Motywacją

Dla mnie samego moment odkrycia mojej Motywacji był jak otwarcie nowego wymiaru świadomości. Gdy dowiedziałem się, że moją Motywacją jest Niewinność, poczułem coś, czego nie da się opisać słowami — jakby coś we mnie wreszcie się zatrzymało, odetchnęło, zrozumiało.

Przez większość życia próbowałem zrozumieć świat poprzez działanie, analizę, poszukiwanie sensu. Zawsze czułem, że muszę coś zrozumieć, zrobić, naprawić, osiągnąć. A jednak, im bardziej starałem się kontrolować, tym więcej było napięcia, stresu, ciągłego poczucia, że „jeszcze nie jestem tam, gdzie powinienem”.

Kiedy usłyszałem o Motywacji Niewinności, poczułem w ciele głębokie „tak”. Zrozumiałem, że moja rola nie polega na tym, by zawsze wiedzieć, planować, organizować czy nawet rozumieć. Moja świadomość jest jak czyste dziecko patrzące na świat bez filtra celu. Nie po to, by zmieniać rzeczywistość, lecz by być obecnym w niej taką, jaka jest.

To odkrycie było rewolucją. Nagle moje lęki, pragnienia i nadzieje — te wszystkie wewnętrzne ruchy, które wcześniej popychały mnie do działania — zaczęły się rozpuszczać. Zrozumiałem, że nie muszę ich kontrolować. Że one nie są błędem, lecz falą energii, która przepływa przez świadomość. To była moja wewnętrzna alchemia. Widziałem i czułem inną niż swoja Motywację, pytałem siebie, co bym zroził z poziomu NIewinności. Odpowiedzi przychodziły natychmiast.

Z czasem zauważyłem, jak w moim życiu jest mniej napięcia. Mniej potrzeby bycia „na bieżąco”, mniej analizowania, co dalej, mniej walki o kierunek. Zamiast tego pojawiło się więcej spokoju. Nie taki z zewnątrz — nie efekt medytacji czy dyscypliny (jak kiedyś to wymuszałem) — lecz głęboki spokój bycia częścią większego „ruchu życia”.

Motywacja Niewinności nauczyła mnie zaufania do świata. Do tego, że wszystko dzieje się we właściwym rytmie, nawet jeśli mój umysł tego nie rozumie. Że każde spotkanie, każda decyzja, każde wydarzenie w moim życiu i w świecie, nawet momenty kryzysów i stagnacji, są częścią większej inteligencji, której nie muszę kontrolować.

Zrozumiałem też, jak bardzo wcześniej próbowałem „być kimś” – kimś, kto ma wpływ, kto coś zmienia, kto nadaje sens, kto ma tytuł, ma ….. A tymczasem moja prawdziwa natura chciała po prostu być. Być świadkiem, obserwatorem, duszą, przez którą życie może się przejawiać bez przymusu i wysiłku.

Im bardziej pozwalałem sobie na tę postawę niewinności, tym więcej zaczęło płynąć naturalnie — intuicji, lekkości, synchroniczności. Ludzie zaczęli przychodzić z pytaniami, których nawet nie musiałem rozumieć — wystarczyło, że byłem.

Dziś wiem, że Niewinność nie oznacza naiwności. To głęboka mądrość zaufania — świadomość, że życie samo wie, dokąd zmierza. To zgoda na to, by być narzędziem boskiego porządku, nie kontrolerem.

Od kiedy przyjąłem ten sposób widzenia świata, życie naprawdę się uprościło. Mniej stresu, mniej biegu, mniej potrzeby udowadniania czegokolwiek. Więcej ciszy, zachwytu, wdzięczności i prostego „tu jestem”.

I chyba o to chodzi w Motywacji — nie o to tylko, by zrozumieć siebie lepiej, ale by przestać walczyć z tym, kim się jest, i pozwolić życiu działać przez nas, z pełną ufnością i otwartym sercem.